15 June 2010

Nothing Can Stop Me

[themissingikmal season 1 episode 38]

Kehidupan kat rumah sgt bosan dan membosankan! Kalo dok penjara etlis ade member kat sane boley borak2. Nih aku dh pindah Cheras, kat area rumah aku xde kenalan nak berborak2 ni kan lg nak bermanja2. Nak lak aku bermanja2 ngan member2 aku. Dem! Tp siyes kat rumah bosan tahap pandemik. No cure. Game dota tiap2 hari dok main. Sampai game pokemon yg dh kuno pon aku main balik. Still bosan tuh xilang2. Fuck gler. Maka makan lah aku sepanjang hari. Kehidupan xubah spt anjing. Perumpamaan yang paling tepat skali. I miss Brickfields atmosphere. Mid Valley kat blakang rumah. Bosan pastu jalan2 kat Mid. Walopon dulu Mid dh bosan sbb tiap2 ari g sane sbb aku keje tp skrg nih rindu dh kat Mid.

Back to the story. Kehidupan spt anjing. Makan je keje. Ya. Tu la yg aku buat all the time. Sampai 1 malam, kakak aku soh masak nasik goreng. Dh lame xbuat nasik goreng mesti xsedap. Tp nk buat camner, permintaan telah dilakukan. Aku selaku adiknya akan membuat keputusan sama ada aku akan biarkan hati kakakku terluka dengan mengatakan aku malas masak atau menunaikan hasratnya dengan mengatakan aku akan masak jap lg. Pkir balik, aku pon lapar. So aku penuhi permintaannya. File resepi nasik goreng pon disearch dalam otak aku yg dh lame xberfungsi nih. Lalu ke dapur.

Mase nak kacau2 nasik, aku nak amek spatula ke-2 sbb lg afdal buat camtuh. Dh la sudip tuh xde pemegang sbb dh patah. Aku pon pegang la mende tuh. Fuck! Panas gler babi pastu terlepas la spatula itu ke lantai. Itu dinamakan reflex action dlm biology. Yeke? Ntah. So ape efek kat tangan aku? Kompom2 la melecur. Melecur tahap 2. Jari ujung yg pendek tuh ape tah name die, jari manis? Is it? Pape la. Jari tuh menggelembung sakit maximum. Sapu sikit minyak gamat, ilang sakit pastu bbrp saat lepas tuh dtg balik. Serious shit sakit. Ade gak rase nak potong jari tuh. Xpon rase nak pecah2 TV. Tuhan je tau sakit tuh camner. Tapak tangan pon kene gak. Terbakar kulit spi nampak lapisan ke-3 kulit. Camner tuh? Tp xsakit langsung area tapak tangan. Thats a miracle.

Simpati diraih untuk sambung masak nasik goreng tuh sbb xsiap lg. Adik aku pon menaburkan simpati lalu sambung masak. Did i cry? HELL NO! Kalo mase kecik2 mmg la. Waktu ngade2. Sikit2 nangis. Thats me mase kecik dulu. Paksa makan ubat sampai nangis2. Skrg nih, Pusat Kesihatan rumah ke-3 aku. Sakit sikit je g PK. Xsakit pon g PK gak.

Nasik dh siap digoreng. Aku pon mencantas sepinggan nasik lalu makan. Sakit tuh xde langsung ilangkan mood aku nak makan. Mood nak sambung kehidupan seperti anjing. Lalu makan la aku dengan gembiranya. Tamat la citer.


---ikmal ahmad has signed out---

2 comments:

aqilah said...

haha..kesiannye..masak tuk ak ek..

themissingikmal said...

kawin ngan aku...kompom ko xyh masak...wahahahha